Regels zijn er om gebroken te worden. Dat is het motto van Matteo Myderwyk, een muzikaal wonderkind dat blijft componeren zoals een haai moet blijven zwemmen om te overleven. Myderwyk’s helden heten weliswaar Bach, Liszt en Messiaen, dit enfant terrible van neoklassieke muziek is niet bepaald geïnteresseerd in het hoog houden van de tradities van klassieke muziek. Integendeel. Myderwyk past liever een soort freejazzmentaliteit toe, door te putten uit het moment en het onderbewustzijn.

Hoewel de piano het fundament is van zijn werk, is het instrument vooral een voertuig om zich in andere contreien te bewegen. Op zijn nieuwe dubbelaar Parabel, dat uitkwam bij Excelsior Recordings, verzoent Myderwyk het organische en elektronische op ongehoorde wijze. Op de A-kant staan nummers die gecomponeerd zijn met slechts piano en op de B-kant hoor je de elektronische varianten. Het is bijna alsof je twee foto’s van dezelfde plek uit diverse perioden bekijkt, een oude en een futuristische.