Wanneer Pedro Heredia Reyes ‘el Granaíno’ (1973) zingt, staat de tijd even stil en ademt de aarde. Hij zoekt en tast naar de soul van de flamenco met een stem die recht je hart in knalt:  gruizig, rasperig, een beetje gebroken, een ‘voz rajá’. Als deze dan ook nog eens in de keel zit van een zanger die hem weet te gebruiken, die met zijn quejio (lamento) zacht en ingetogen diep in de menselijke emoties peilt, dan schiet de flamencozang, om met dichter Federico García Lorca te spreken, “midden in de duisternis gouden pijlen op ons af die ons hart doorboren”.

En dan is er een grote stem geboren. Habemus cantaor, we hebben een zanger, jubelde het in Spanje bij zijn spectaculaire doorbraak op de Biënnale van Sevilla 2016. Sindsdien schiet de ster van El Granaíno als een komeet omhoog. De zigeunerzanger uit Granada is een laatbloeier: hij begon pas na zijn dertigste professioneel te zingen na zijn stem eerst geschoold te hebben als begeleidingszanger bij grootmeesters als Vicente Amigo, Tomatito, Enrique Morente en Los Farrucos. Laatbloeiers bloeien vaak het mooist!

Bezetting:
Pedro ‘el Granaíno’ – zang
Patrocinio Hijo – gitaar