Where Are We Headed
In Moskou komt alles en iedereen samen in de ondergrondse gangen van de metro. Een accordeonist verkleed als kerstman praat met een verontruste passagier over Dostojevski, het universum en de Russische ziel. Feestgangers zingen met verve het nieuwe jaar in en een verkoper probeert tevergeefs zijn gigantische ballonnen te verkopen. Tegen het achtergrondgeluid van gierende en rinkelende treinen zijn we voyeuristisch getuige van allerlei gebeurtenissen, van details zoals een knipperende lamp of een slapend kind, tot een spontane dans met een straatmuzikant of een vurige politieke discussie. De gangen van de Moskouse metro zijn als een samenleving zonder daglicht, een niemandsland waarin het nauwelijks lijkt uit te maken waar iemand naartoe gaat. De stations, met hun marmeren muren en gouden lichtarmaturen, vormen het perfecte theatrale decor voor de tragikomedie die zich voortdurend lijkt te ontvouwen rondom de onbedoelde optredens van de kleurrijke metropassagiers.
In Moscow, everything and everyone comes together in the underground corridors of the subway. An accordionist dressed as Santa Claus talks to a troubled passenger about Dostoevsky, the universe, and the Russian soul; partygoers sing in the New Year with gusto; and a vendor tries in vain to sell his giant balloons. Against background music of screeching and clanking train noises, we voyeuristically witness all kinds of events, from details such as a flashing light bulb or a sleeping child, to a spontaneous dance with a street musician or a fiery political discussion. The Moscow Metro corridors are like a society without daylight, a no-man’s-land in which it hardly seems to matter where anyone is headed. The stations, with their marble walls and gold light fixtures, form the perfect theatrical backdrop for the tragicomedy that seems be constantly unfolding, with cameo appearances by the colorful transit passengers.
Kies tijdstip
- filmspecial
In Moskou komt alles en iedereen samen in de ondergrondse gangen van de metro. Een accordeonist verkleed als kerstman praat met een verontruste passagier over Dostojevski, het universum en de Russische ziel. Feestgangers zingen met verve het nieuwe jaar in en een verkoper probeert tevergeefs zijn gigantische ballonnen te verkopen. Tegen het achtergrondgeluid van gierende en rinkelende treinen zijn we voyeuristisch getuige van allerlei gebeurtenissen, van details zoals een knipperende lamp of een slapend kind, tot een spontane dans met een straatmuzikant of een vurige politieke discussie. De gangen van de Moskouse metro zijn als een samenleving zonder daglicht, een niemandsland waarin het nauwelijks lijkt uit te maken waar iemand naartoe gaat. De stations, met hun marmeren muren en gouden lichtarmaturen, vormen het perfecte theatrale decor voor de tragikomedie die zich voortdurend lijkt te ontvouwen rondom de onbedoelde optredens van de kleurrijke metropassagiers.
In Moscow, everything and everyone comes together in the underground corridors of the subway. An accordionist dressed as Santa Claus talks to a troubled passenger about Dostoevsky, the universe, and the Russian soul; partygoers sing in the New Year with gusto; and a vendor tries in vain to sell his giant balloons. Against background music of screeching and clanking train noises, we voyeuristically witness all kinds of events, from details such as a flashing light bulb or a sleeping child, to a spontaneous dance with a street musician or a fiery political discussion. The Moscow Metro corridors are like a society without daylight, a no-man’s-land in which it hardly seems to matter where anyone is headed. The stations, with their marble walls and gold light fixtures, form the perfect theatrical backdrop for the tragicomedy that seems be constantly unfolding, with cameo appearances by the colorful transit passengers.
