Take Me Somewhere Nice

Kun je twee dingen tegelijk zijn, of ben je dan geen van beide? Alma zit overal net tussenin: in Nederland opgegroeid als kind van Bosnische ouders, geen meisje meer, maar ook nog niet echt vrouw. Haar vader kent ze nauwelijks, maar als hij in een Bosnisch ziekenhuis wordt opgenomen besluit ze hem nog een keer op te zoeken. Dat is het startpunt van een reis met onbekende bestemming, waarin Alma haar land van herkomst en zichzelf ontdekt.

Haar neef Emir verleent haar zonder veel enthousiasme onderdak, maar is te druk met allerlei vage zaakjes om haar naar het ziekenhuis in een andere stad te rijden. Zijn vriend Denis, een flierefluiter eersteklas, heeft meer aandacht voor Alma. Van de terloopse driehoeksrelatie tussen de drie jongvolwassenen tot aan de gortdroge vertelstijl: in alles brengt deze frisse roadmovie het iconische Stranger Than Paradise in herinnering. Toeval is dat niet: Ena Sendijarević noemt Jim Jarmusch regelmatig als een van haar voorbeelden. Maar in haar speelfilmdebuut borduurt ze ook voort op thema’s en stijlmiddelen die ze al verkende in Reizigers in de nacht, Fernweh en Import: korte films waarin de personages niet helemaal op hun plek lijken te zijn.

In Take Me Somewhere Nice brengt ze de vervreemding een stap verder, alsof de realiteit zelf een beetje uit het lood hangt. Ongebruikelijke camerahoeken en een minimalistische plot nemen ons mee in de mindset van een tiener voor wie alles nieuw en niets raar is.

Take Me Somewhere Nice beleefde zijn wereldpremière op IFFR 2019. De film was de winnaar van de Special Jury Award IFFR 2019 en is geselecteerd voor het het festival in Cannes dit jaar.