Sibel

De vrouwen die bovenop de bergen van de Zwarte Zee in Turkije theebladeren plukken hebben een eigen manier van communiceren. Ze fluiten naar elkaar. Niet zomaar eentonig getjilp, maar uitgebreide gesprekken waarin de dorpsroddels worden doorgegeven.

Terwijl de vrouwen het fluiten beschouwen als een alternatief voor verbale praatjes, is het voor de 25-jarige Sibel de enige manier waarop ze kan communiceren. Sibel kan niet praten en woont samen met haar alleenstaande vader Emin en haar jongere zus Fatma. In de afgelegen gemeenschap wordt ze als een paria behandeld omdat ze ‘pech’ brengt. Waaruit die pech bestaat kan niemand duidelijk verwoorden maar heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat Sibel vanwege haar handicap nooit een man zal vinden en geen kinderen zal krijgen.

Sibel probeert op alle mogelijke manieren de aandacht te trekken van haar dorpsgenoten. Ze is voortdurend met iets bezig, oogst de gewassen op het land, hakt hout en kookt voor haar vader en jongere zus. Het lijkt wel of ze met hard werken haar plaaggeesten wil intimideren. Ze jaagt ook op een wolf waarvan wordt beweerd dat hij gevaarlijk is. Als ze de wolf zou kunnen doodschieten, zou ze zeker in aanzien stijgen.