Je t'aime, je t'aime
Als Claude Ridder (Claude Rich) het ziekenhuis verlaat na een gefaalde zelfmoordpoging, wordt hij gevraagd deel te nemen aan een mysterieus experiment in een tijdreisorganisatie. Ze hebben al eens succesvol muizen terug in de tijd gestuurd, maar om een daadwerkelijk bewijs van dit tijdreizen te krijgen moeten ze een keer een mens terug sturen. Charles stemt in maar in tegenstelling tot de muizen belandt hij in een loop waarin hij verschillende episodes uit zijn leven herbeleeft op zeer gefragmenteerde manier met intervallen van seconden of minuten. Zal hij voor altijd vastzitten in deze loop?
Deze Franse sciencefiction film van Alain Resnais herinnert ons eraan dat we zijn wat we ons herinneren met een bewustzijn dat flikkert, vervaagt en herhaalt. Flikkert, vervaagt en herhaalt.
Resnais werk kenmerkt zich door een gevoeligheid voor zowel hedendaagse vervreemding als voor de schoonheid van industriële processen die anders beschouwt zouden zijn als simpelweg lelijk of desastreus. Je t’aime, je t’aime won twee prijzen: een voor Beste acteur en jaren later, in 2014, Beste herontdekking, een speciale award van Boston Society of Film Critics.
As Claude Ridder (Claude Rich) is leaving the hospital after a failed suicide attempt, he is asked to participate in a mysterious experiment in time travel. They have successfully sent mice back unharmed for periods of one minute but they need to send a human back in past in order to get a confirmation that the subject actually did revisit the past. Claude agrees to this offer but unlike the mice, when he returns he is stuck in a loop of re-experiencing many episodes from his past in a highly fragmented manner, in interludes of seconds or minutes. Will he be stuck in this loop forever?
This French science fiction film by Alain Resnais reminds us that we are what we remember, with a consciousness built from reminiscences that flicker, fade and repeat, flicker, fade and repeat.
Resnais’s work generally evinces a sensitivity both to contemporary modes of alienation and to the beauty of industrial processes that might otherwise be seen as merely ugly or disastrous. The film won two awards – one for best actor, and the other many years later -in 2014 – for “best rediscovery” a Special Award of the Boston Society of Film Critics.
Kies tijdstip
- filmspecial
Als Claude Ridder (Claude Rich) het ziekenhuis verlaat na een gefaalde zelfmoordpoging, wordt hij gevraagd deel te nemen aan een mysterieus experiment in een tijdreisorganisatie. Ze hebben al eens succesvol muizen terug in de tijd gestuurd, maar om een daadwerkelijk bewijs van dit tijdreizen te krijgen moeten ze een keer een mens terug sturen. Charles stemt in maar in tegenstelling tot de muizen belandt hij in een loop waarin hij verschillende episodes uit zijn leven herbeleeft op zeer gefragmenteerde manier met intervallen van seconden of minuten. Zal hij voor altijd vastzitten in deze loop?
Deze Franse sciencefiction film van Alain Resnais herinnert ons eraan dat we zijn wat we ons herinneren met een bewustzijn dat flikkert, vervaagt en herhaalt. Flikkert, vervaagt en herhaalt.
Resnais werk kenmerkt zich door een gevoeligheid voor zowel hedendaagse vervreemding als voor de schoonheid van industriële processen die anders beschouwt zouden zijn als simpelweg lelijk of desastreus. Je t’aime, je t’aime won twee prijzen: een voor Beste acteur en jaren later, in 2014, Beste herontdekking, een speciale award van Boston Society of Film Critics.
As Claude Ridder (Claude Rich) is leaving the hospital after a failed suicide attempt, he is asked to participate in a mysterious experiment in time travel. They have successfully sent mice back unharmed for periods of one minute but they need to send a human back in past in order to get a confirmation that the subject actually did revisit the past. Claude agrees to this offer but unlike the mice, when he returns he is stuck in a loop of re-experiencing many episodes from his past in a highly fragmented manner, in interludes of seconds or minutes. Will he be stuck in this loop forever?
This French science fiction film by Alain Resnais reminds us that we are what we remember, with a consciousness built from reminiscences that flicker, fade and repeat, flicker, fade and repeat.
Resnais’s work generally evinces a sensitivity both to contemporary modes of alienation and to the beauty of industrial processes that might otherwise be seen as merely ugly or disastrous. The film won two awards – one for best actor, and the other many years later -in 2014 – for “best rediscovery” a Special Award of the Boston Society of Film Critics.
