John McEnroe: In the Realm of Perfection
De service van John McEnroe is ongeëvenaard. Terwijl hij de bal opgooit, haakt zijn arm naar achteren, draait zijn rug in een schroefbeweging en verlaten zijn voeten de grond. De klap die volgt, produceert een bal die geen enkele tegenstander ziet aankomen. En dan is er nog zijn gevarieerde arsenaal aan backhands, lobs en perfect geplaatste dropshots.
Gil de Kermadec, technisch directeur van de Franse tennisbond, was geobsedeerd door de Amerikaan die begin jaren tachtig het mannentennis domineerde. Hij filmde zijn verrichtingen tijdens Roland Garros om – liefst in slow motion – de bewegingen te analyseren. Dat leverde honderden uren 16mm-film op. Julien Faraut maakte er vervolgens een film van die veel meer is dan een sportdocumentaire. Hij schakelt cinema en tennis gelijk in een fascinerend beeldessay over tijd, beweging en perceptie. En drama natuurlijk, want McEnroe stond bekend om zijn woede-uitbarstingen. Gevangen door een camera die alleen oog heeft voor hem wordt hij een acteur die strijdt tegen zichzelf. De met scheurende gitaarmuziek omlijste finale van 1984, jammerlijk verloren aan Ivan Lendl, is de passende apotheose.
Kies tijdstip
- filmspecial
De service van John McEnroe is ongeëvenaard. Terwijl hij de bal opgooit, haakt zijn arm naar achteren, draait zijn rug in een schroefbeweging en verlaten zijn voeten de grond. De klap die volgt, produceert een bal die geen enkele tegenstander ziet aankomen. En dan is er nog zijn gevarieerde arsenaal aan backhands, lobs en perfect geplaatste dropshots.
Gil de Kermadec, technisch directeur van de Franse tennisbond, was geobsedeerd door de Amerikaan die begin jaren tachtig het mannentennis domineerde. Hij filmde zijn verrichtingen tijdens Roland Garros om – liefst in slow motion – de bewegingen te analyseren. Dat leverde honderden uren 16mm-film op. Julien Faraut maakte er vervolgens een film van die veel meer is dan een sportdocumentaire. Hij schakelt cinema en tennis gelijk in een fascinerend beeldessay over tijd, beweging en perceptie. En drama natuurlijk, want McEnroe stond bekend om zijn woede-uitbarstingen. Gevangen door een camera die alleen oog heeft voor hem wordt hij een acteur die strijdt tegen zichzelf. De met scheurende gitaarmuziek omlijste finale van 1984, jammerlijk verloren aan Ivan Lendl, is de passende apotheose.
