Klimt & Schiele - Eros and Psyche
1918. Toen het gebrul van de kanonnen van de Eerste Wereldoorlog stilviel, liep in centraal Europa, in Wenen, een gouden eeuw op haar laatste benen. Het Oostenrijks-Hongaarse Rijk begon uiteen te vallen. In de nacht van 31 oktober stierf Egon Schiele, thuis in zijn eigen bed, als één van de twintig miljoen slachtoffers van de Spaanse griep. Hij stierf terwijl hij de onzichtbare ziekte in de ogen keek, op de enige manier die hij kende: door hem te schilderen. Hij was 28 jaar oud.
Slechts enkele maanden eerder waren zijn werken te bewonderen in de grote hal van het ‘Secession’ gebouw: 19 olieverfschilderijen en 29 tekeningen. Dit was zijn eerste succesvolle tentoonstelling, een viering van een nieuwe schildersopvatting waarin menselijke angsten en verlangens de boventoon voerden.
Een paar maanden eerder was zijn mentor en vriend Gustav Klimt overleden. Sinds de eeuwwisseling had hij de manier waarop mensen tegen kunst aankeken fundamenteel veranderd en had hij een nieuw groep geformeerd: de Secessie. Heden ten dage trekken de meesterwerken van Klimt toeschouwers van over de gehele wereld, van Wenen tot The New Gallery in New York, of spelen ze de hoofdrol in films zoals Woman in Gold. Maar het zijn ook iconen die ons dagelijkse leven kleur geven op posters, briefkaarten en kalenders.
En nu, honderd jaar later, nemen de kunstwerken van deze visionairs tussen art nouveau en expressionisme wederom een centrale rol in, naast de werken van ontwerper en schilder Koloman Moser en architect Otto Wagner, die ook beiden stierven in Wenen in hetzelfde jaar 1918.
Als startpunt voor de film dienen de vele geplande jubileumtentoonstellingen, maar vooral wordt de nadruk gelegd op een buitengewoon tijdsgewricht: een magisch moment voor kunst, literatuur en muziek, in een tijd waarin allerlei nieuwe ideeën opborrelden: Freud ontdekte de drijfveren van de psyche en vrouwen begonnen hun zelfstandigheid op te eisen.
Deze filmgebeurtenis voert de kijker langs de statige hallen van het Albertina, het Belvedere en diverse kunsthistorische musea, zoals het Leopold Museum, het Sigmund Freud Museum en het Wener Museum.
Kies tijdstip
- filmspecial
1918. Toen het gebrul van de kanonnen van de Eerste Wereldoorlog stilviel, liep in centraal Europa, in Wenen, een gouden eeuw op haar laatste benen. Het Oostenrijks-Hongaarse Rijk begon uiteen te vallen. In de nacht van 31 oktober stierf Egon Schiele, thuis in zijn eigen bed, als één van de twintig miljoen slachtoffers van de Spaanse griep. Hij stierf terwijl hij de onzichtbare ziekte in de ogen keek, op de enige manier die hij kende: door hem te schilderen. Hij was 28 jaar oud.
Slechts enkele maanden eerder waren zijn werken te bewonderen in de grote hal van het ‘Secession’ gebouw: 19 olieverfschilderijen en 29 tekeningen. Dit was zijn eerste succesvolle tentoonstelling, een viering van een nieuwe schildersopvatting waarin menselijke angsten en verlangens de boventoon voerden.
Een paar maanden eerder was zijn mentor en vriend Gustav Klimt overleden. Sinds de eeuwwisseling had hij de manier waarop mensen tegen kunst aankeken fundamenteel veranderd en had hij een nieuw groep geformeerd: de Secessie. Heden ten dage trekken de meesterwerken van Klimt toeschouwers van over de gehele wereld, van Wenen tot The New Gallery in New York, of spelen ze de hoofdrol in films zoals Woman in Gold. Maar het zijn ook iconen die ons dagelijkse leven kleur geven op posters, briefkaarten en kalenders.
En nu, honderd jaar later, nemen de kunstwerken van deze visionairs tussen art nouveau en expressionisme wederom een centrale rol in, naast de werken van ontwerper en schilder Koloman Moser en architect Otto Wagner, die ook beiden stierven in Wenen in hetzelfde jaar 1918.
Als startpunt voor de film dienen de vele geplande jubileumtentoonstellingen, maar vooral wordt de nadruk gelegd op een buitengewoon tijdsgewricht: een magisch moment voor kunst, literatuur en muziek, in een tijd waarin allerlei nieuwe ideeën opborrelden: Freud ontdekte de drijfveren van de psyche en vrouwen begonnen hun zelfstandigheid op te eisen.
Deze filmgebeurtenis voert de kijker langs de statige hallen van het Albertina, het Belvedere en diverse kunsthistorische musea, zoals het Leopold Museum, het Sigmund Freud Museum en het Wener Museum.
