Der Amerikanischer Freund
Wim Wenders maakte een spannende thriller naar de roman van Patricia Highsmith. Vooral interessant door de achtergrond van West-Duitsland in de jaren zeventig én het uitmuntende spel van Dennis Hopper als griezelige misdadiger en Bruno Ganz als zachtaardige lijstenmaker.
Jonathan Zimmerman (Bruno Ganz) is een ongeneeslijk zieke en arme lijstenmaker. Hij woont met zijn vrouw en zoontje in Hamburg. Op een veiling ontmoet hij Tom Ripley (Dennis Hopper), een louche Amerikaanse schilderijenhandelaar. Via Ripley komt Jonathan in contact met een Franse gangster. Deze biedt Jonathan een flinke geldsom om een moord te plegen op een andere gangster in de Parijse metro. Jonathan wil zijn gezin welgesteld achterlaten en gaat in op het aanbod. Hij raakt verstrikt in een ondoorzichtig web. Een en andere ontaardt in een heuse gangsteroorlog.
–macro:serie–
Der Amerikanische Freund is een verfilming van Patricia Highsmiths Ripley’s Game (later opnieuw verfilmd met John Malkovich in de titelrol). Voor Wenders was het een nieuwe stap; zijn eerste film met een uitgewerkt verhaal. Toch is het ook een typische Wenders-film. Op de eerste plaats moet gezegd worden dat Wenders een aantal clou’s weglaat. Zo is onduidelijk waarom Jonathan de moord moet plegen. Aan het eind wordt de puzzel niet opgelost. Verder staat een typische Wenderiaanse held centraal: ontworteld, doelloos rondreizend, een stille en vermoeide man die vriendschap sluit met een heel ander type.
Ganz en Hopper belichamen beide Einzelgänger schitterend. Hopper is de in Hamburg verdwaalde Amerikaan met een cowboyhoed en een dekadente slee. Hij verleidt met zijn nonchalante American way of life de ouderwetse Europese ambachtsman Jonathan. Dat duidt al op een andere typische Wenders-obsessie: de veramerikanisering van Europa.
Visueel ligt de nadruk op de architectuur: de bijna gesloopte wijk in Hamburg, de Parijse flatwijk La Defense en de metrostations. Vooral de opnamen van de moderne bouwwerken tonen naast de kilte ook de schoonheid van de nieuwe tijd, mede door het gebruik van felle kleuren.
Cameraman Robbie Müller excelleert in monochrome beelden die rechtstreeks uit de schilderijen van die andere Hop per, Edward, afkomstig lijken te zijn.
Resultaat: deze uitwedstrijd van Wenders tegen een Amerikaans filmgenre laat de kijker overdonderd achter.
(Erik Daams, Filmhuis Den Haag)
Kies tijdstip
- filmspecial
Wim Wenders maakte een spannende thriller naar de roman van Patricia Highsmith. Vooral interessant door de achtergrond van West-Duitsland in de jaren zeventig én het uitmuntende spel van Dennis Hopper als griezelige misdadiger en Bruno Ganz als zachtaardige lijstenmaker.
Jonathan Zimmerman (Bruno Ganz) is een ongeneeslijk zieke en arme lijstenmaker. Hij woont met zijn vrouw en zoontje in Hamburg. Op een veiling ontmoet hij Tom Ripley (Dennis Hopper), een louche Amerikaanse schilderijenhandelaar. Via Ripley komt Jonathan in contact met een Franse gangster. Deze biedt Jonathan een flinke geldsom om een moord te plegen op een andere gangster in de Parijse metro. Jonathan wil zijn gezin welgesteld achterlaten en gaat in op het aanbod. Hij raakt verstrikt in een ondoorzichtig web. Een en andere ontaardt in een heuse gangsteroorlog.
–macro:serie–
Der Amerikanische Freund is een verfilming van Patricia Highsmiths Ripley’s Game (later opnieuw verfilmd met John Malkovich in de titelrol). Voor Wenders was het een nieuwe stap; zijn eerste film met een uitgewerkt verhaal. Toch is het ook een typische Wenders-film. Op de eerste plaats moet gezegd worden dat Wenders een aantal clou’s weglaat. Zo is onduidelijk waarom Jonathan de moord moet plegen. Aan het eind wordt de puzzel niet opgelost. Verder staat een typische Wenderiaanse held centraal: ontworteld, doelloos rondreizend, een stille en vermoeide man die vriendschap sluit met een heel ander type.
Ganz en Hopper belichamen beide Einzelgänger schitterend. Hopper is de in Hamburg verdwaalde Amerikaan met een cowboyhoed en een dekadente slee. Hij verleidt met zijn nonchalante American way of life de ouderwetse Europese ambachtsman Jonathan. Dat duidt al op een andere typische Wenders-obsessie: de veramerikanisering van Europa.
Visueel ligt de nadruk op de architectuur: de bijna gesloopte wijk in Hamburg, de Parijse flatwijk La Defense en de metrostations. Vooral de opnamen van de moderne bouwwerken tonen naast de kilte ook de schoonheid van de nieuwe tijd, mede door het gebruik van felle kleuren.
Cameraman Robbie Müller excelleert in monochrome beelden die rechtstreeks uit de schilderijen van die andere Hop per, Edward, afkomstig lijken te zijn.
Resultaat: deze uitwedstrijd van Wenders tegen een Amerikaans filmgenre laat de kijker overdonderd achter.
(Erik Daams, Filmhuis Den Haag)
