Fukushima, mon amour
Op de vlucht voor haar eigen misère belandt de Duitse Marie met de non-profitorganisatie Clowns For Help in het Japanse Fukushima.
Na de ramp in 2011 wonen nog veel inwoners in containerwoningen aan de rand van de stad. Marie behoort hun dagelijkse zorgen te verlichten met clownerie, maar is er te ongeduldig voor. Ze gaat, voorbij de evacuatiezone, naar de oudere vrouw Satomi die zij daags tevoren heeft afgezet bij haar verwoeste huis. Marie heeft besloten haar te helpen bij het opruimen van de rotzooi: een oefening in geduld, niet omdat het puinruimen traag verloopt, maar omdat beide vrouwen worden achtervolgd door spoken uit het verleden, die soms midden in de nacht verschijnen.
Regisseur Dorris Dörrie houdt van Japan. Met het mooie beschouwelijke Fukushima, mon amour bekommert ze zich om de overlevenden van het getroffen gebied. Deze in het rampgebied geschoten film toont hun veerkracht in sfeervolle zwart-wit beelden. Die komt tot wasdom dankzij het Japanse mono no aware, het melancholieke besef dat alles vergankelijk is. Juist als de smart de troost voorbij zijn.
Het maakt de film tot een mooi poëtisch statement om los te laten en verder te leven, met veel aandacht voor kostbare momenten.
Kies tijdstip
- Film
Op de vlucht voor haar eigen misère belandt de Duitse Marie met de non-profitorganisatie Clowns For Help in het Japanse Fukushima.
Na de ramp in 2011 wonen nog veel inwoners in containerwoningen aan de rand van de stad. Marie behoort hun dagelijkse zorgen te verlichten met clownerie, maar is er te ongeduldig voor. Ze gaat, voorbij de evacuatiezone, naar de oudere vrouw Satomi die zij daags tevoren heeft afgezet bij haar verwoeste huis. Marie heeft besloten haar te helpen bij het opruimen van de rotzooi: een oefening in geduld, niet omdat het puinruimen traag verloopt, maar omdat beide vrouwen worden achtervolgd door spoken uit het verleden, die soms midden in de nacht verschijnen.
Regisseur Dorris Dörrie houdt van Japan. Met het mooie beschouwelijke Fukushima, mon amour bekommert ze zich om de overlevenden van het getroffen gebied. Deze in het rampgebied geschoten film toont hun veerkracht in sfeervolle zwart-wit beelden. Die komt tot wasdom dankzij het Japanse mono no aware, het melancholieke besef dat alles vergankelijk is. Juist als de smart de troost voorbij zijn.
Het maakt de film tot een mooi poëtisch statement om los te laten en verder te leven, met veel aandacht voor kostbare momenten.
