Atlantis

Het is 2025 en de Oekraïne-Rusland oorlog is ten einde. Ex-soldaat Sergey is mentaal beschadigd door het geweld, maar probeert de draad weer op te pakken. Na ontslag bij de plaatselijke staalfabriek vindt hij een nieuwe baan; het rondrijden van schoon drinkwater naar de weinig overgebleven bewoners van de vervuild geraakte regio.

Hij komt in contact met Black Tulip, een organisatie die de lichamen van omgekomen soldaten opspoort om die een waardige begrafenis te geven. Sergey meldt zich aan als vrijwilliger. Het werk is afschuwelijk, maar biedt hem een zekere rust en verlossing. Als er tussen hem en collega vrijwilliger Katya een klein vonkje overspringt, lijkt dat zelfs een sprankje hoop.

In contrast met de thematiek van de film is Atlantis een lust voor het oog. Vasyanovych heeft een ongekend oog voor compositie en kleur en creëert uit de waanzin van de oorlog een monumentaal en indringend epos. Atlantis van regisseur Valentyn Vasyanovych ging in wereldpremière op het filmfestival in Venetië en won de Horizons Award (Venice Orrizonti grand prize).

★★★★ NRC: “Een monumentale fotografische prestatie… majestueus, grandioos.”

★★★★ VPRO: “een wonderschone, postapocalyptische film over een humanitaire en ecologische ramp, die zo onthecht aanvoelt als Tarkovsky’s Stalker.”

★★★★ Telegraaf: “Indrukwekkend… aangrijpend.”

★★★★ de Volkskrant: “een van de onthutsendste zelfmoord-scènes uit de filmgeschiedenis.”

Filmkrant: “Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe groot Atlantis voelt… monumentaal… overweldigend.”