AFFR SHORTS: Getting personal
Vier korte films die de persoonlijke banden verkennen die we smeden met de steden en architectuur waarin we wonen. Van de megalopolis Shanghai tot onze gezinswoningen: mensen ervaren de wereld op intieme wijze. Met: Rain, tear and weat (15′), Emotional architecture 1959 (30′), The building opposite (13′), Fantoomwijk (14′) and Casa Ki-ké (5′) – Intro Salomé Attias.
Emotional Architecture 1959 – Director: León Siminiani
Een hartverwarmend liefdesverhaal dat op vrolijke en ingenieuze manier laat zien hoe stedenbouw en architectuur een rol spelen in ons dagelijkse leven. Studenten Sebastian en Andrea studeren in 1959 aan dezelfde universiteit, maar hebben een totaal verschillende sociale achtergrond. Daarmee is Emotional Architecture ook het verhaal van de klassenstrijd die zichtbaar wordt in de architectuur, de politiek en het dagelijkse leven van Spanje onder het regime van dictator Franco. Met technieken als mapping, archiefmateriaal en een geestige voice-over trekt León Siminiani alle filmische registers op aanstekelijke wijze open.
A touching love story shows in cheerful and ingenious fashion how urban design and architecture play a role in daily life. Students Sebastian and Andrea are studying at the same university in 1959 but come from totally different social backgrounds. That makes Emotional Architecture a story about class struggle rendered visible by architecture, politics and daily life during the Franco dictatorship in Spain. León Siminiani pulls out all the stops with mapping techniques, archive material and a witty voice-over.
Rain, Tear and Sweat
Kunstenaar Bei Yu onderzoekt in zijn animatiefilms het begrip ‘Chineesheid’. Het kan niet anders of dat levert gelaagde verhalen op. Daarom kiest Yu vaak een tastbaar object in een stad, in het heden, om zijn vertelling aan op te hangen. In Rain, Tear and Sweat is dat de wirwar van viaducten die het oude Shanghai scheidt van de nieuwere delen. Maar ook het art-decoappartementengebouw Denis, waarvan de vier bijbehorende standbeelden sneuvelden in de beeldenstorm van 1966. De gruizige, beweeglijke zwart-witbeelden, met soms een kleuraccent, stemmen melancholiek en laten ruimte voor je eigen gedachten over de wereld die we laag over laag met zijn allen creëren.
Artist Bei Yu explores the notion of ‘Chineseness’ in his animation films. He does that with images of a jumble of viaducts in Shanghai, and of the Art Deco apartment building Denis, whose four statues perished in the iconoclasm of 1966. The melancholy film allows the viewer to ponder our layered world.
Fantoomwijk – Director: Ravi Sandberg
De zeer omstreden sloop van de Rotterdamse Tweebosbuurt vernietigde niet alleen de oude huizen, maar vooral een rijke sociale multiculturele gemeenschap. Op een bijzondere manier vertelt Fantoomwijk het inktzwarte laatste hoofdstuk van een levendige wijk die moest wijken voor meer winstgevende en eenzijdige projectontwikkeling.
The highly controversial demolition of the Tweebosbuurt neighbourhood in Rotterdam destroyed not only the old houses but also a rich, social, multicultural community. In a remarkable way, Fantoomwijk tells the final, dark chapter in the story of this vibrant neighbourhood, erased to make space for more profitable yet homogeneous development
The Building Opposite – Director: Siri Pårup
Door een aantal flats van het gebouw tegenover haar huis in een studio te herscheppen, verheft Siri Pårup de observatie van het dagelijkse leven tot een kunst van voyeurisme. Realiteit en verbeelding zijn onmogelijk van elkaar te onderscheiden. Terwijl we zien hoe mensen hun huisdieren en planten verzorgen, werken en tv kijken, alleen of met vrienden ontspannen, kunnen we alleen maar nadenken over de rijkdom van de individuele levens die zich naast elkaar ontvouwen zonder elkaar ooit te kruisen.
Recreating some of the flats from the building opposite her house in a studio, Siri Pårup elevates the observation of everyday life into the art of voyeurism, where reality and imagination are impossible to distinguish. As we watch people tend to their pets and plants, work and watch TV, relax alone or with friends, we can only reflect on the richness of individual lives that unfold next to one another without ever crossing.
Casa Ki-Ké – Director: Gianni Botsford, Jim Stephenson
Na zijn vaders overlijden ruimt architect Gianni Botsford diens huis in Costa Rica leeg. Het is een op maat gemaakt huis, eigenlijk een enorme boekenkast om in te wonen. Botsfords vader, schrijver en journalist Keith Botsford, verzamelde namelijk boeken en kunst. In de voice-over haalt Botsford herinneringen op aan het ontwerpproces, waarin ze samen zochten naar de beste manier om het Costa Ricaanse klimaat te beteugelen dat totaal ongeschikt is voor het bewaren van papier. Botsford staat ook stil bij wat zijn vader vanaf zijn jeugd voor hem betekende, waardoor Casa Ki-Ké via het handvat van de architectuur een prachtige, ontroerende film werd over universeel verlies en de waarde van een plek.
After his father’s death, architect Gianni Botsford clears out his house in Costa Rica. It’s a house made to measure, essentially a huge bookcase in which to live. For Botsford’s father, the writer and journalist Keith Botsford, was a collector of books and art. In the voice-over, Botsford recalls the design process in which they searched together for the best way of curbing the Costa Rican climate, which is totally unsuitable for preserving paper. Botsford also considers what his father has meant to him since his youth, making Casa Ki-Ké, through the vehicle of architecture, a wonderful and moving film about universal loss and the value of a place.
Kies tijdstip
- filmspecial
Vier korte films die de persoonlijke banden verkennen die we smeden met de steden en architectuur waarin we wonen. Van de megalopolis Shanghai tot onze gezinswoningen: mensen ervaren de wereld op intieme wijze. Met: Rain, tear and weat (15′), Emotional architecture 1959 (30′), The building opposite (13′), Fantoomwijk (14′) and Casa Ki-ké (5′) – Intro Salomé Attias.
Emotional Architecture 1959 – Director: León Siminiani
Een hartverwarmend liefdesverhaal dat op vrolijke en ingenieuze manier laat zien hoe stedenbouw en architectuur een rol spelen in ons dagelijkse leven. Studenten Sebastian en Andrea studeren in 1959 aan dezelfde universiteit, maar hebben een totaal verschillende sociale achtergrond. Daarmee is Emotional Architecture ook het verhaal van de klassenstrijd die zichtbaar wordt in de architectuur, de politiek en het dagelijkse leven van Spanje onder het regime van dictator Franco. Met technieken als mapping, archiefmateriaal en een geestige voice-over trekt León Siminiani alle filmische registers op aanstekelijke wijze open.
A touching love story shows in cheerful and ingenious fashion how urban design and architecture play a role in daily life. Students Sebastian and Andrea are studying at the same university in 1959 but come from totally different social backgrounds. That makes Emotional Architecture a story about class struggle rendered visible by architecture, politics and daily life during the Franco dictatorship in Spain. León Siminiani pulls out all the stops with mapping techniques, archive material and a witty voice-over.
Rain, Tear and Sweat
Kunstenaar Bei Yu onderzoekt in zijn animatiefilms het begrip ‘Chineesheid’. Het kan niet anders of dat levert gelaagde verhalen op. Daarom kiest Yu vaak een tastbaar object in een stad, in het heden, om zijn vertelling aan op te hangen. In Rain, Tear and Sweat is dat de wirwar van viaducten die het oude Shanghai scheidt van de nieuwere delen. Maar ook het art-decoappartementengebouw Denis, waarvan de vier bijbehorende standbeelden sneuvelden in de beeldenstorm van 1966. De gruizige, beweeglijke zwart-witbeelden, met soms een kleuraccent, stemmen melancholiek en laten ruimte voor je eigen gedachten over de wereld die we laag over laag met zijn allen creëren.
Artist Bei Yu explores the notion of ‘Chineseness’ in his animation films. He does that with images of a jumble of viaducts in Shanghai, and of the Art Deco apartment building Denis, whose four statues perished in the iconoclasm of 1966. The melancholy film allows the viewer to ponder our layered world.
Fantoomwijk – Director: Ravi Sandberg
De zeer omstreden sloop van de Rotterdamse Tweebosbuurt vernietigde niet alleen de oude huizen, maar vooral een rijke sociale multiculturele gemeenschap. Op een bijzondere manier vertelt Fantoomwijk het inktzwarte laatste hoofdstuk van een levendige wijk die moest wijken voor meer winstgevende en eenzijdige projectontwikkeling.
The highly controversial demolition of the Tweebosbuurt neighbourhood in Rotterdam destroyed not only the old houses but also a rich, social, multicultural community. In a remarkable way, Fantoomwijk tells the final, dark chapter in the story of this vibrant neighbourhood, erased to make space for more profitable yet homogeneous development
The Building Opposite – Director: Siri Pårup
Door een aantal flats van het gebouw tegenover haar huis in een studio te herscheppen, verheft Siri Pårup de observatie van het dagelijkse leven tot een kunst van voyeurisme. Realiteit en verbeelding zijn onmogelijk van elkaar te onderscheiden. Terwijl we zien hoe mensen hun huisdieren en planten verzorgen, werken en tv kijken, alleen of met vrienden ontspannen, kunnen we alleen maar nadenken over de rijkdom van de individuele levens die zich naast elkaar ontvouwen zonder elkaar ooit te kruisen.
Recreating some of the flats from the building opposite her house in a studio, Siri Pårup elevates the observation of everyday life into the art of voyeurism, where reality and imagination are impossible to distinguish. As we watch people tend to their pets and plants, work and watch TV, relax alone or with friends, we can only reflect on the richness of individual lives that unfold next to one another without ever crossing.
Casa Ki-Ké – Director: Gianni Botsford, Jim Stephenson
Na zijn vaders overlijden ruimt architect Gianni Botsford diens huis in Costa Rica leeg. Het is een op maat gemaakt huis, eigenlijk een enorme boekenkast om in te wonen. Botsfords vader, schrijver en journalist Keith Botsford, verzamelde namelijk boeken en kunst. In de voice-over haalt Botsford herinneringen op aan het ontwerpproces, waarin ze samen zochten naar de beste manier om het Costa Ricaanse klimaat te beteugelen dat totaal ongeschikt is voor het bewaren van papier. Botsford staat ook stil bij wat zijn vader vanaf zijn jeugd voor hem betekende, waardoor Casa Ki-Ké via het handvat van de architectuur een prachtige, ontroerende film werd over universeel verlies en de waarde van een plek.
After his father’s death, architect Gianni Botsford clears out his house in Costa Rica. It’s a house made to measure, essentially a huge bookcase in which to live. For Botsford’s father, the writer and journalist Keith Botsford, was a collector of books and art. In the voice-over, Botsford recalls the design process in which they searched together for the best way of curbing the Costa Rican climate, which is totally unsuitable for preserving paper. Botsford also considers what his father has meant to him since his youth, making Casa Ki-Ké, through the vehicle of architecture, a wonderful and moving film about universal loss and the value of a place.
