Enjoy Poverty
Controversiële documentaire van de eigenzinnige kunstenaar Renzo Martens als aanklacht tegen de marketing van de Afrikaanse armoede in de strijd om westerse donaties.
In Episode Three – Enjoy Poverty reist kunstenaar Renzo Martens met zijn dragers door Congo om in afgelegen dorpen een neonteken op te zetten: Enjoy Poverty. Waarom? Omdat armoede Congo’s grootste rijkdom is, aldus Martens. Jaarlijks levert het 1,8 miljard euro hulpgeld op, meer dan goud of diamanten. Maar net als al die andere hulpbronnen eindigt de opbrengst grotendeels in het Westen in de vorm van kantoren, banen, terreinwagens, tenten en plastic voorzien van de bekende logo’s: UNHCR, Unicef, Artsen zonder Grenzen.
Martens aanpak is niet zachtzinnig. Hij laat een baby sterven wiens moeder geen geld heeft voor medicijnen. Even later regelt hij een heerlijke maaltijd voor hongerende kinderen van een plantagewerker, die leven op een dieet van bladeren en rauwe veldmuizen – om zich daarna gênant lang door de vader te laten bedanken. Hij schoolt dorpsfotografen om tot crisisreporters, lokale bruidsfoto’s leveren bij lange na niet zoveel op als een beeld van een uitgemergeld kind of een verkrachte vrouw. Martens leert ze het vak via een baby met hongeroedeem: hemdje omhoog, zoom in op uitstekende ribben, neem de tijd. Waarna de fotografen ontdekken dat je een perskaart moet hebben en blank moet zijn om zulke foto’s te kunnen verkopen.
De documentairemaker roept bewust weerzin op, maar is zijn abjecte willekeur zoveel anders dan Artsen zonder Grenzen en alle andere westerse NGO’s?
–macro:youtube:yREqd8QYtsQ–
Kies tijdstip
- Film
Controversiële documentaire van de eigenzinnige kunstenaar Renzo Martens als aanklacht tegen de marketing van de Afrikaanse armoede in de strijd om westerse donaties.
In Episode Three – Enjoy Poverty reist kunstenaar Renzo Martens met zijn dragers door Congo om in afgelegen dorpen een neonteken op te zetten: Enjoy Poverty. Waarom? Omdat armoede Congo’s grootste rijkdom is, aldus Martens. Jaarlijks levert het 1,8 miljard euro hulpgeld op, meer dan goud of diamanten. Maar net als al die andere hulpbronnen eindigt de opbrengst grotendeels in het Westen in de vorm van kantoren, banen, terreinwagens, tenten en plastic voorzien van de bekende logo’s: UNHCR, Unicef, Artsen zonder Grenzen.
Martens aanpak is niet zachtzinnig. Hij laat een baby sterven wiens moeder geen geld heeft voor medicijnen. Even later regelt hij een heerlijke maaltijd voor hongerende kinderen van een plantagewerker, die leven op een dieet van bladeren en rauwe veldmuizen – om zich daarna gênant lang door de vader te laten bedanken. Hij schoolt dorpsfotografen om tot crisisreporters, lokale bruidsfoto’s leveren bij lange na niet zoveel op als een beeld van een uitgemergeld kind of een verkrachte vrouw. Martens leert ze het vak via een baby met hongeroedeem: hemdje omhoog, zoom in op uitstekende ribben, neem de tijd. Waarna de fotografen ontdekken dat je een perskaart moet hebben en blank moet zijn om zulke foto’s te kunnen verkopen.
De documentairemaker roept bewust weerzin op, maar is zijn abjecte willekeur zoveel anders dan Artsen zonder Grenzen en alle andere westerse NGO’s?
–macro:youtube:yREqd8QYtsQ–
Bekijk een item in Pauw en Witteman over Enjoy Poverty.
