Otis Taylor (Chicago, 1938) wordt door velen gezien als een van de meest relevante bluesartiesten van de afgelopen twintig jaar. De multi-instrumentalist groeide op in Denver en leerde op jonge leeftijd banjo en mondharmonica spelen. Niet lang daarna volgden zijn eerste concerten met de Otis Taylor Blues Band.
In 1977 hield hij de muziekwereld voor gezien, om een carrière als antiekhandelaar te starten. Midden jaren negentig keerde hij terug naar de muziek en bracht sindsdien een prachtige reeks albums uit die muzikaal uitdagend blijven door de vele instrumenten en stijlen (blues, roots, bluegrass, gospel, jazz) die hij hanteert.
’s Mans leven is bewogen, zo ook zijn muziek. Gedreven door sociale kwesties bezingt hij het onrecht, de zelfkant van het racisme en de schaduwzijde van de liefde op indringende en poëtische wijze. Behaaglijk is het zelden, meeslepend des te meer. Al was het maar omdat de ’trance blues,’ zoals hij zijn geluid definieert, hypnotiseert en gestoeld lijkt op obsessieve ritmes die nog het meest aan John Lee Hooker doen denken.
Met zijn warme diepe stem overvleugelt hij de instrumentale partijen. Steevast maakt hij gebruik van welhaast vergeten bluestradities en instrumenten zoals de banjo, de mandoline, de viool en de mondharmonica.
Het album Pentatonic Wars And Love Songs werd in 2009 genomineerd voor een Grammy. In datzelfde jaar won Taylor een Blues Music Award voor zijn banjospel. In 2012 bracht Telarc het sterke album Contraband uit, begin 2014 gevolgd door My World Is Gone, over het lot van de oorspronkelijke inwoners van Amerika.
“Otis Taylor’s mixture of ’trance blues’ and tough social commentary remains unlike anything else in American music.” – The Guardian
Otis Taylor (Chicago, 1938) wordt door velen gezien als een van de meest relevante bluesartiesten van de afgelopen twintig jaar. De multi-instrumentalist groeide op in Denver en leerde op jonge leeftijd banjo en mondharmonica spelen. Niet lang daarna volgden zijn eerste concerten met de Otis Taylor Blues Band.
In 1977 hield hij de muziekwereld voor gezien, om een carrière als antiekhandelaar te starten. Midden jaren negentig keerde hij terug naar de muziek en bracht sindsdien een prachtige reeks albums uit die muzikaal uitdagend blijven door de vele instrumenten en stijlen (blues, roots, bluegrass, gospel, jazz) die hij hanteert.
’s Mans leven is bewogen, zo ook zijn muziek. Gedreven door sociale kwesties bezingt hij het onrecht, de zelfkant van het racisme en de schaduwzijde van de liefde op indringende en poëtische wijze. Behaaglijk is het zelden, meeslepend des te meer. Al was het maar omdat de ’trance blues,’ zoals hij zijn geluid definieert, hypnotiseert en gestoeld lijkt op obsessieve ritmes die nog het meest aan John Lee Hooker doen denken.
Met zijn warme diepe stem overvleugelt hij de instrumentale partijen. Steevast maakt hij gebruik van welhaast vergeten bluestradities en instrumenten zoals de banjo, de mandoline, de viool en de mondharmonica.
Het album Pentatonic Wars And Love Songs werd in 2009 genomineerd voor een Grammy. In datzelfde jaar won Taylor een Blues Music Award voor zijn banjospel. In 2012 bracht Telarc het sterke album Contraband uit, begin 2014 gevolgd door My World Is Gone, over het lot van de oorspronkelijke inwoners van Amerika.
“Otis Taylor’s mixture of ’trance blues’ and tough social commentary remains unlike anything else in American music.” – The Guardian
Bezetting:
Otis Taylor - zang, gitaar, banjo
Miles Brett - viool
Taylor Scott - gitaar
Todd Edmunds - basgitaar
Josh Kelly - drums
