La marea

Indringende film over een jonge vrouw die man en zoontje verliest in een auto-ongeluk, en kiest voor het isolement.

Als Azul weer bij kennis komt in de auto, heeft ze aanvankelijk niet door wat er aan de hand is. Er zit bloed op haar schouder en haar man zit bewegingsloos op de stoel naast haar. Ze ziet haar zwaar gewonde zoontje op de achterbank. Omstanders zorgen ervoor dat hij door een ambulance wordt meegenomen. Voor haar echtgenoot is het te laat. Eenmaal in het ziekenhuis, nog steeds verdwaasd door de plotselinge klap, hoopt ze haar enig kind weer in de armen te kunnen sluiten. Maar ook hij zal het niet redden.

Het leven heeft geen zin meer voor de jonge weduwe en zij besluit zich terug te trekken. Zonder mensen, zonder verplichtingen kan ze haar leven doen stilstaan. Ze wil niet rouwen, want dat is de erkenning van haar verlies. En de acceptatie dat ze door moet met haar leven.

Aan de eenzame stranden van Argentinië slijt ze haar dagen met de meest basale handelingen: eten, drinken en slapen. Ieder dag weer. Met slechts een gewonde hond als haar toevallige compagnon.

De achtergrond van regisseur Diego Martinez Vignatti, kunsthistoricus, komt duidelijk naar voren in zijn filmstijl. De voormalige cameraman van de bekende Mexicaanse regisseur Carlos Reygadas heeft een zeer persoonlijke visuele benadering, die doet denken aan de schilders Velázquez en El Greco. Lineaire verhaallijnen, vlot camerawerk en gevatte dialogen zijn voor hem niet van belang. Realisme interesseert hem evenmin. “Een film moet een gevoel oproepen, vragen stellen en vrijheid geven tot eigen interpretatie”.

Het maakt zijn eerste speelfilm niet altijd even toegankelijk, maar wel bijzonder mooi.