Laatste nachtmerrie

Laura van Dolron bindt de strijd aan met de groten der aarde. De mannen met macht, waar zij alleen van dromen kan. Laura zet zich tegen hen af en trekt zich aan hen op. Ze lult zichzelf klem en spreekt zichzelf tegen. Ze spuugt op hun machtswellust en hun autoriteit – want ze is tegen autoriteit – maar ze is wél de baas over haar spelers Wouter en Dion.
Politici komen er mee weg… maar Laura zeker niet.

Van Dolron baseerde Laatste Nachtmerrie op een van de vele bloedstollende conspiracy-theorieën over de Amerikaanse manier van politiek bedrijven: de vlijmscherpe documentaire The Power of Nightmares. In dit controversiële werk van A. Curtis analyseert de maker op even komische als overtuigende wijze hoe en waarom politici bewust leugens de wereld in helpen. Nobele leugens zoals ze het zelf noemen. Leugens om bestwil. Hun eigen bestwil.

Laatste Nachtmerrie is een zoektocht naar de waarheid achter de waarheid, naar de illusie achter de illusie, naar de nobele leugen en de vuile eerlijkheid.

Laura van Dolron (1976) studeerde in 2001 af aan de regieopleiding van de Toneelacademie Maastricht. Van Dolron schreef, speelde en regisseerde de afgelopen jaren voorstellingen bij verschillende theaters als het Gasthuis, Huis aan de Werf, Huis van Bourgondië en het Noord Nederlands Toneel.

De afgelopen jaren doorliep zij een intensief traject bij het Gasthuis, zowel als schrijver en regisseur. In juni 2007 maakte Laura de stap naar Productiehuis[FRASCATI] en maakte daar Laatste Nachtmerrie. Afgelopen seizoen schitterde Van Dolron nog samen met Lizzy Timmers in Lantaren/Venster met Walden Revisited.

Het theater van Van Dolron zit dicht op de huid en is zonder poespas. Ze maakt snelle montagevoorstellingen, waarin ze haar publiek voortdurend op het verkeerde been zet. Zij schuwt de grote thema’s niet, maar laat daarover even gemakkelijk Jean Claude van Damme als Jean Paul Sartre aan het woord. Ze verwijst even vanzelfsprekend naar pulp als naar postmodernisme. Zoekt naar transcendentie in trashy popculture. Naar de goede bedoelingen achter slechte smaak.

Na de goed ontvangen Lieg ik soms? (NNT, 2006) en Walden Revisited (Gasthuis, 2007), is Laatste Nachtmerrie de derde en laatste voorstelling die Van Dolron dit seizoen maakt in de serie Stand-up Philosophy. Lichtvoetige voorstellingen, waarin zware filosofische vragen worden gesteld.

In 2007 was Laura van Dolron de winnaar van de Charlotte Köhlerprijs voor jonge theatermakers!
De jury over Van Dolron:
‘De voorstellingen van Laura van Dolron vallen op door de grondigheid en nuancering waarmee de onderwerpen worden uitgediept. Keiharde humor en ironie gaan hand in hand met innemende, oprechte vragen. Steeds voert interesse in de eigen, onderzoekende geest de boventoon. Het podium is vaak vrijwel leeg, afgezien van een paar stoelen. Hier manifesteren de spelers zich voornamelijk via het spreken. De teksten zijn door Laura van Dolron zo geschreven dat het bijna onmogelijk is te ontsnappen aan de denkpiste die zij uitzet, beklimt en waarvan ze vervolgens met gevaarlijke snelheid afglijdt.
De jury prijst het werk van Laura van Dolron om haar intelligente, bevlogen en maatschappelijk geëngageerde voorstellingen. De zichzelf bevragende vorm van haar voorstellingen rekt de grenzen van het denken op. De grote concentratie op de inhoud geeft een nieuwe richting aan in het theater van de Nederlandse kleine zalen.’