Als gekken

In Als gekken gaat Laura van Dolron samen met vijf acteurs op zoek naar de gek: naar zijn schoonheid, humor en zijn kinderlijk enthousiasme. Maar ook naar de angst en de vervreemding van de wereld om de gek heen. Een zoektocht naar het innerlijk en uiterlijk van de gek zelf. De hoofdvraag is: worden wij gek, spelen wij gek, of zijn wij eigenlijk allemaal gek en spelen we de hele dag alsof we normaal zijn?

Van Dolron liet zich voor Als gekken onder meer inspireren door het leven en werk van de Deense dogma cineast Lars von Trier. Voor zijn eerste en enige Dogma-film rende hij met zijn acteurs twee weken naakt als gekken door de bossen. Of Laura’s acteurs ook aan dit soort praktijken onderworpen zullen worden valt nog te bezien, misschien zit hun gekte wel veel minder aan de oppervlakte. Als gekken is dan ook geen kopie van die beroemde film, daarmee zou van Dolron haar grote held geen recht doen. “Braaf een film naspelen die mij vertelt dat ik niet braaf achter dingen aan moet lopen lijkt me niets… Ik hou van paradoxen maar dat gaat me iets te ver!”, aldus Laura van Dolron. Als gekken is geen theaterbewerking. Het is niet eens theater. Het is stand-up philosophy en stand-up therapy. Of nee, het is stand-up anarchie!

Voor geen enkele andere voorstelling kreeg Van Dolron zo veel open sollicitaties als voor Als gekken; acteurs stonden te trappelen om gek te spelen en kwijlend en gillend uit de kleren te gaan. Waarom is dat? In hoeverre gebruiken de acteurs het podium als vrijplaats om de dingen te doen en te zijn die zij in het echt niet durven of kunnen? En, is het eigenlijk een politieke daad om te ‘doen of je gek bent’ of is het gewoon een gemakkelijke manier om je verantwoordelijkheden te ontlopen?

–macro:youtube:qojU9KwTDVI–

Laura van Dolron won met haar werk diverse prijzen waaronder in 2007 de Charlotte Köhler Prijs en de BNG Nieuwe Theatermakers Prijs en de Erik Vos Prijs in 2008. Haar voorstelling Laatste Nachtmerrie (Frascati Producties, 2007) werd geselecteerd voor het Theaterfestival 2008.