Il postino
In de jaren vijftig verbleef de beroemde Chileense dichter Pablo Neruda in ballingschap op een klein eiland bij Napels.
Het authentieke bezoek van Neruda aan Italië was het uitgangspunt voor het overigens gefingeerde verhaal van Il postino. Vol enthousiasme reageren de eilandbewoners op het bioscoopjournaal waarin Neruda’s komst wordt aangekondigd. Een van de bewonderaars is Mario Ruoppolo (gespeeld door Massimo Troisi), zoon van een visser en zeer tegen zijn zin voorbestemd om het beroep van zijn vader te volgen. De schuchtere Mario heeft een hang naar groots en meeslepend leven maar kan geen kant op op het kleine eiland. En het lef om het eiland te verlaten heeft hij niet.
Mario’s leven verandert als hij zich aanmeldt bij het postkantoor en hij door de chef wordt belast met een speciale taak: post bezorgen bij Pablo Neruda. De beroemde balling, ingetogen gespeeld door Philippe Noiret, woont met een vriendin in een afgelegen huis en krijgt stapels post, opvallend genoeg bijna uitsluitend van vrouwen. Stukje bij beetje weet Mario Neruda’s aandacht en nieuwsgierigheid te wekken. Geleidelijk groeit de vriendschap: Neruda leert Mario wat een metafoor is en hoe je met poëzie vrouwen kunt verleiden.
De regie van Michael Radford (Another Time, Another Place, 1984) volgt het tempo en de kleur van de lokatie: traag als de vissersbootjes, bleek als het middaglicht. Het is een bezadigde manier van filmmaken die met uitsterven bedreigd lijkt. Alle aandacht gaat naar de twee acteurs, en Noiret en Troisi zijn aan elkaar gewaagd. Het is mooi om te zien hoe de arrogante Neruda en de onzekere Mario naar elkaar toe groeien. Neruda herkent Mario’s gevoel voor taal en vraagt hem op zeker moment zelfs om een passend adjectief.
Veel heeft Il postino te danken aan het doorzettingsvermogen van Massimo Troisi. Niet alleen kwam Troisi met het oorsponkelijke idee bij Radford, ook stond hij er op dat het project voltooid zou worden, ondanks zijn hartaanval aan het begin van de opnames. Troisi was niet langer dan twee uur per dag beschikbaar, speelde de pijn van zijn gezicht en overleed de dag nadat de opnames waren voltooid op 41-jarige leeftijd.
(Mark Duursma, de Filmkrant)
Kies tijdstip
- filmspecial
In de jaren vijftig verbleef de beroemde Chileense dichter Pablo Neruda in ballingschap op een klein eiland bij Napels.
Het authentieke bezoek van Neruda aan Italië was het uitgangspunt voor het overigens gefingeerde verhaal van Il postino. Vol enthousiasme reageren de eilandbewoners op het bioscoopjournaal waarin Neruda’s komst wordt aangekondigd. Een van de bewonderaars is Mario Ruoppolo (gespeeld door Massimo Troisi), zoon van een visser en zeer tegen zijn zin voorbestemd om het beroep van zijn vader te volgen. De schuchtere Mario heeft een hang naar groots en meeslepend leven maar kan geen kant op op het kleine eiland. En het lef om het eiland te verlaten heeft hij niet.
Mario’s leven verandert als hij zich aanmeldt bij het postkantoor en hij door de chef wordt belast met een speciale taak: post bezorgen bij Pablo Neruda. De beroemde balling, ingetogen gespeeld door Philippe Noiret, woont met een vriendin in een afgelegen huis en krijgt stapels post, opvallend genoeg bijna uitsluitend van vrouwen. Stukje bij beetje weet Mario Neruda’s aandacht en nieuwsgierigheid te wekken. Geleidelijk groeit de vriendschap: Neruda leert Mario wat een metafoor is en hoe je met poëzie vrouwen kunt verleiden.
De regie van Michael Radford (Another Time, Another Place, 1984) volgt het tempo en de kleur van de lokatie: traag als de vissersbootjes, bleek als het middaglicht. Het is een bezadigde manier van filmmaken die met uitsterven bedreigd lijkt. Alle aandacht gaat naar de twee acteurs, en Noiret en Troisi zijn aan elkaar gewaagd. Het is mooi om te zien hoe de arrogante Neruda en de onzekere Mario naar elkaar toe groeien. Neruda herkent Mario’s gevoel voor taal en vraagt hem op zeker moment zelfs om een passend adjectief.
Veel heeft Il postino te danken aan het doorzettingsvermogen van Massimo Troisi. Niet alleen kwam Troisi met het oorsponkelijke idee bij Radford, ook stond hij er op dat het project voltooid zou worden, ondanks zijn hartaanval aan het begin van de opnames. Troisi was niet langer dan twee uur per dag beschikbaar, speelde de pijn van zijn gezicht en overleed de dag nadat de opnames waren voltooid op 41-jarige leeftijd.
(Mark Duursma, de Filmkrant)
