Poesía sin fin

Poesía sin fin is het tweede deel van een autobiografisch vijfluik van Alejandro Jodorowsky (1929) over zijn leven als adolescent in Santiago de Chile. Ook deze film toont Jodorowsky’s voorliefde voor surrealisme en symboliek, maar omdat in deze film de geest van Federico Fellini lijkt rond te waren is het surrealisme speels en licht. De personages in de film roepen een herkenbare Felliniëske sfeer op en ook de autobiografische terugblik doet aan Fellini denken.

In een mengeling van fictie en werkelijkheid verschijnt het personage Jodorowsky in sommige scènes in verschillende leeftijden tegelijkertijd, waardoor er meerdere perspectieven op de gebeurtenissen in zijn leven ontstaan. Een van de bepalende aspecten is de strijd van de jonge Alejandro met de ideeën en opvattingen van zijn vader. In Poesía sin fin ondekt Alejandro de poëzie, waar zijn vader hem verre van wil houden om hem een ‘echte man’ te maken. Alejandro ontvlucht zijn ouderlijk huis en wordt opgenomen door een groep kunstenaars in Santiago. In dat gezelschap ontdekt hij de poëzie die vanaf dat moment een bepalende factor in zijn leven wordt.

Poesía sin fin gaat in belangrijke mate ook over vriendschap. In een prachtige scène zien we hoe Alejandro de dichter Enrique Lihn (Leandro Taub) opzoekt en hem voorstelt vrienden te worden; in een experiment lopen ze in een rechte lijn door de stad zonder van elkaars zijde te wijken, al moeten ze daarvoor dwars door huizen en over auto’s en andere obstakels heen. Maar ook verraad en vergeving zijn belangrijk. De politieke context wordt in een paar symbolen neergezet: een mensenmassa met maskers in plaats van gezichten loopt achter een leider te paard aan.