Sur l'Adamant
De Adamant is een uniek verblijf. Dit drijvende gebouw aan de Seine in het hart van Parijs vangt volwassenen op die lijden aan een psychiatrische aandoening. Het behandelende team biedt zo goed mogelijk weerstand aan de achteruitgang en ontmenselijking van de psychiatrie. De 72-jarige regisseur Nicolas Philibert (Être et avoir) neemt de kijker mee aan boord en laat deze kennismaken met de patiënten en verzorgers die elke keer opnieuw de strijd aangaan met hun dagelijkse realiteit.
Een warm, empathisch portret waarin we zowel de patiënten als de toegewijde medewerkers steeds beter leren kennen. De documentaire won op het Internationale Filmfestival van Berlijn de Gouden Beer: een van de zeldzame keren dat de belangrijkste prijs van het festival werd toegekend aan een een documentaire. De regisseur liet tijdens de uitreiking weten diep geraakt te zijn door de beslissing van de jury. “Ik heb geprobeerd om het zo discriminerende beeld dat wij vaak hebben van gekke mensen om te draaien. Ook als we ons niet met hen kunnen identificeren, wil ik dat we in staat zijn om op zijn minst te erkennen wat ons verbindt.”
Kies tijdstip
- Film
De Adamant is een uniek verblijf. Dit drijvende gebouw aan de Seine in het hart van Parijs vangt volwassenen op die lijden aan een psychiatrische aandoening. Het behandelende team biedt zo goed mogelijk weerstand aan de achteruitgang en ontmenselijking van de psychiatrie. De 72-jarige regisseur Nicolas Philibert (Être et avoir) neemt de kijker mee aan boord en laat deze kennismaken met de patiënten en verzorgers die elke keer opnieuw de strijd aangaan met hun dagelijkse realiteit.
Een warm, empathisch portret waarin we zowel de patiënten als de toegewijde medewerkers steeds beter leren kennen. De documentaire won op het Internationale Filmfestival van Berlijn de Gouden Beer: een van de zeldzame keren dat de belangrijkste prijs van het festival werd toegekend aan een een documentaire. De regisseur liet tijdens de uitreiking weten diep geraakt te zijn door de beslissing van de jury. “Ik heb geprobeerd om het zo discriminerende beeld dat wij vaak hebben van gekke mensen om te draaien. Ook als we ons niet met hen kunnen identificeren, wil ik dat we in staat zijn om op zijn minst te erkennen wat ons verbindt.”