Il posto
Debuutfilm van Ermanno Olmi, die later beroemd zou worden met onder andere zijn film L’Albero degli zoccoli (De Klompenboom).
Domenico, een schuchtere jongeman, gaat solliciteren in de stad. Er is een vacature voor een kantoorbaantje. Wanneer hij aankomt blijkt dat alle kandidaten een belachelijke selectieprocedure moeten ondergaan, die een volle dag duurt.
Olmi volgt de reacties van de jongeman met groot gevoel voor ritme en subtiliteit. Hij wordt aangenomen en samen met hem worden we ingewijd in de diepere waarheden van het ambtenarenleven. Schrijnend en humorvol.
“Olmi streeft naar niets minder dan het weergeven van gevoel: van iets dat woorden niet kunnen vatten, maar waar een film aan kan raken. Gezegd wordt er niet veel, maar geluid is overal: klikkende hakken, het schuren van stoelpoten, de stencilmachine, stemmen in een aangrenzend vertrek, het lawaai van Milaan-onder-constructie, een flard Für Elise uit een open raam. De tedere grijswit-getinte fotografie, die niet mooier maakt maar wel intiem, zet Olmi in op slurpen, luren, sluipen, je verstoppen in jezelf. En alles komt steeds weer uit bij de reacties van de jonge Domenico.”
Joyce Roodnat in NRC, maart 2004
Kies tijdstip
- filmspecial
Debuutfilm van Ermanno Olmi, die later beroemd zou worden met onder andere zijn film L’Albero degli zoccoli (De Klompenboom).
Domenico, een schuchtere jongeman, gaat solliciteren in de stad. Er is een vacature voor een kantoorbaantje. Wanneer hij aankomt blijkt dat alle kandidaten een belachelijke selectieprocedure moeten ondergaan, die een volle dag duurt.
Olmi volgt de reacties van de jongeman met groot gevoel voor ritme en subtiliteit. Hij wordt aangenomen en samen met hem worden we ingewijd in de diepere waarheden van het ambtenarenleven. Schrijnend en humorvol.
“Olmi streeft naar niets minder dan het weergeven van gevoel: van iets dat woorden niet kunnen vatten, maar waar een film aan kan raken. Gezegd wordt er niet veel, maar geluid is overal: klikkende hakken, het schuren van stoelpoten, de stencilmachine, stemmen in een aangrenzend vertrek, het lawaai van Milaan-onder-constructie, een flard Für Elise uit een open raam. De tedere grijswit-getinte fotografie, die niet mooier maakt maar wel intiem, zet Olmi in op slurpen, luren, sluipen, je verstoppen in jezelf. En alles komt steeds weer uit bij de reacties van de jonge Domenico.”
Joyce Roodnat in NRC, maart 2004
